Ik leef fijner, sinds ik lief voor mezelf ben
Lief zijn voor mezelf betekent doen wat ik nodig heb. Zo houd ik van dingen spontaan kunnen doen. In 2021 had ik op een gegeven moment zelfs maar twee afspraken per maand: met mijn autismecoach. Ik was erg lief voor mezelf, want ik kon alles spontaan doen. Ik had niet meer nodig dan dat.
Nu merk ik dat ik steeds meer nodig heb, dus ik plan meer dingen. Als ik dat niet doe, dan moet ik veel meer onthouden. Dan loopt mijn hoofd snel vol en dan ben ik niet meer lief voor mezelf.
In mijn ideale wereld herken ik wat ik snel kan doen, even moet noteren of wat ik wil plannen. Dit soort kleine besluiten wil ik steeds sneller kunnen nemen. Dan voel ik me fijn en dat is mijn eeuwige doel.
Het effect van eigenlijk alles
Vandaag heb ik veel moeite om me goed te voelen, want ik ben de laatste dagen onderweg geweest en heb met veel mensen gepraat. Vandaag kan ik dat niet, want ik ben snotteriger dan normaal, dus ik heb een coronatest gepland. Ik heb ook al mijn kleding gewassen, want die stonken omdat ik bij een barbecue heb gestaan.
Ik had sowieso al mijn blog in gedachten, om te maken en ik moest ook een andere afspraak afzeggen. Dat waren dus allemaal dingen om te doen. Gelukkig ben ik een doener, dus ik heb het nodig. Voordat ik hieraan begon waren mijn hoofd en gevoel overweldigd.
Het tegenovergestelde is ook pas twee weken geleden. Ik was ziek en ik heb al mijn afspraken afgezegd. Ik hoefde alleen maar te Netflixen en op bed te liggen. Ik werd zelfs voor het eerst in 20 jaar onderprikkeld. Ik verveelde me stierlijk.
Ik heb de prikkeling en de rust allebei nodig en ik wil het allemaal zelfstandig kunnen regelen. Dit geeft me druk en stress en dat wil ik dus niet. Ik eis als het ware de perfecte balans van mezelf.
Ik belemmer mezelf
Hoe meer ik aan deze perfecte balans denk, hoe meer ik mezelf hiermee belemmer. Eerder deed ik dit door te vaak te denken “ik kan dit niet”. Er was zelfs een tijd dat ik niet spontaan kon reageren op mensen, omdat ik te vaak dacht dat ik het niet kon. Terwijl spontaniteit een kernkwaliteit van me is.
Zo ga ik vaak spontaan langs bij vrienden en familie en zelfs bij mensen die ik net heb ontmoet. De andere kant herkende ik echter niet: al die spontaniteit vonden andere mensen maar vreemd. Althans, dat dacht ik. Ik belemmerde mezelf, want ik deed een aanname, zonder die te checken!
Een ander voorbeeld was toen ik aan het videobellen was met mijn lieve zusje. Ze stelde een paar vragen, die ik zelden hoor van andere mensen. Ik had moeite om al die indrukken en gevoelens te verwerken. Na een kwartier hing ik boos op, omdat ik zei: “ik moet altijd alles alleen doen”.
Natuurlijk is dit niet waar en in het WhatsApp-gesprek daarna kwam naar boven dat ik me eenzaam voelde. Ik was boos op mezelf en mijn zusje had er last van.
Door deze emotie werd het duidelijk dat ik gewoon te veel deed. Ik was veel te streng voor mezelf, omdat ik me verplicht voelde. Ik zag geen ruimte om het een andere keer te doen. Ik sloeg door in het doen. Ik mag ook gewoon relaxen.
Ik was totaal niet lief voor mezelf en hoe meer ik dat uitstraal, hoe minder mensen met me om willen gaan. Terwijl ik dit nou juist nodig heb. Ik heb er zelfs een persoonlijke hoofdzaak van gemaakt en daar wil ik me naar gedragen.
Ik zag niet in dat ik dingen kon afzeggen voor mezelf
Het kwam niet in me op om minder dingen te doen, net zoals het niet in me opkwam om meer dingen te doen terwijl ik onderprikkeld was. Deze onderprikkeling vond ik zelfs zo eng dat ik bang was om alleen te eindigen. Ik voelde me verplicht om een date te krijgen via Lexa.nl. Nu ik me focus op mijn hoofdzaken voel ik me wekelijks fijner.
Nu maak ik dit helemaal bewust met dit verhaal en ontstaat er een totaal andere angst: FOMO, fear of missing out. Ik voel me nu veel gemotiveerder dan ooit om actief te gaan daten. Ik had daar wel een verjaardagsfeest voor nodig waar ik moeite had om met mensen mee te doen. Ik interpreteer dit als angst en die wil ik niet meer voelen.
Dat is nou precies waar ik bang voor ben: bang om me te binden, want dan kan ik verlaten worden. Nu overheerst het mogelijk missen van de ware liefde me nog meer. Ik ben eindelijk mijn angsten aan het beleven en belemmeren ze me niet meer. Ik ben blijer, want nu kan ik er wat aan doen met mijn blog, e-boeken en challenges.
Ik hoef niets meer te missen
Ik ben eindelijk niet meer bang om overprikkeld te raken, want ik kan mezelf eindelijk goed leiden. Ik kan en ik mag dicht bij mezelf blijven. Ik hoef me niet steeds aan te passen naar het sociaal verantwoordelijke. Ik ben goed zoals ik ben.
Hierdoor ben ik mijn autistische intuïtie steeds beter gaan begrijpen. Als ik wat nieuws denk is dat een doel en alle kennis die ik heb opgedaan zorgen voor stappen naar dat doel. Hoe meer ik al die stappen opschrijf, hoe meer ik loslaat en ik fijner mijn dagen, weken en maanden kan plannen en vullen.
Ik verplicht mezelf om het op te schrijven en daar heb ik andere mensen voor nodig. Zonder publiek zou ik nooit blijven bloggen en weet ik ook niet waarom ik het zou blijven doen. Wie weet kan ik later mijn stappen gaan tekenen of schilderen, maar ik blijf in ieder geval effectief naar mezelf kijken.