Herken wat je voelt en waarom het er is
Toen ik fulltime werkte had ik totaal niet door dat ik vol zat met angsten. Ik had veel tijd nodig om mijn werk te doen en tot mezelf te komen. Ik wist niet wat voor gevolgen mijn gedrag had voor anderen en ik had aardig wat sociale bloopers. Toch ben ik me blijven gedragen naar hoe ik me voel: soms goed, soms slecht.
Als ik had geweten dat mijn angsten en gevoelens zoveel effect hadden op mijn gedachten en gedrag, dan zou ik dat veel eerder hebben aangepakt.
Nu weet ik dat ik bang ben voor verandering. Ik ben niet de enige die last heeft van mijn angsten, anderen ook en dat vind ik erg vervelend.
Dus ik wil mijn stemmingen en het bijbehorende gedrag herkennen en me daar zo snel mogelijk bewust van worden. Ik wil het relativeren en mezelf niet tot last zijn, zodat ik in een volgende situatie me anders ga gedragen. Bij mij gebeurt dat automatisch als ik me er cognitief bewust van word. Ik hoef er alleen maar een verhaaltje over te schrijven.
Mijn eigen stemming herkennen
De meeste angsten en gevoelens komen los als ik bij mijn familie ben. Zij hebben mij altijd beschermd en een veilige thuishaven bezorgd. Ik ben bang dat dit gaat veranderen, omdat ze komen te overlijden door corona. Dus heb ik me laten vaccineren. In hoeverre dit op basis van angst is gegaan weet ik niet, maar het speelt wel een rol.
Dit was een volledig bewuste keuze. Soms zorg ik echter niet goed voor mezelf en daardoor maak ik slechte keuzes, die invloed hebben op anderen. Soms ben ik boos zonder het te beseffen en dan ga ik schreeuwen tegen mijn geliefden.
Nu weet ik dat boosheid komt omdat er iets in me leeft wat ik niet herken en vaak is dat angst. Zoals de angst om me uit te spreken bij mijn ouders. Zodra ik schreeuw weet ik dat ik mijn gevoelens slecht heb herkend en niet op tijd opkwam voor mezelf.
Ik onthoud veel te veel situaties waarin zij het niet met me eens waren. Dit voelt nog steeds als een afwijzing, waardoor ik andere situaties bij mijn ouders te strak aan het controleren ben. Ik wil meer invloed hierop krijgen, maar die krijg ik alleen als ik stop met controleren en het loslaat.
Ik kan het alleen maar loslaten door me er eerst naar te gedragen, dus ik heb in meerdere gevallen mijn boosheid geuit. Bij mijn familie mag ik dit, want ik beschouw het als een veilige omgeving. Zo’n veilige omgeving is wat ik andere autistische mensen nu ook kan aanbieden.
Vorige week heb ik het zelfs voor het eerst geuit naar mijn zus. Ik was boos en dat had ik niet door, want ik was zwaar overprikkeld. Ze zei dat ik maar een vreemd geval ben, omdat ik een kwartier naar huis wilde lopen in plaats van dat zij me bracht met de auto.
Over het uiten van mijn boosheid heb ik niet altijd een stukje over geschreven, omdat ik me schaamde en omdat ik niet beter wist. Nu heb ik dat vaak genoeg gedaan en zie ik er een groei in.
Eerst zou ik zo’n opmerking negeren, later zou ik puur het feit benadrukken dat bewegen gezond is. Nu heb ik het op een persoonlijke manier gebracht en ik praatte in de je-vorm en zei “bewegen is goed voor je”. Een paar dagen later zei ik ook nog dat dat goed is voor mijn overprikkeling.
Praten in de ik-vorm vind ik moeilijk, dus ik beschouw deze groei als succes. Ik word er trots op en dan kan ik beter stralen en mijn mening op een goede manier uiten. Nu vind ik het niet erg meer om frustratie te voelen, want ik ben ook maar een mens met intense gevoelens. Die mag ik ook leren op een goede manier te uiten.
Net zoals met het geld lenen van mijn ouders. Ik heb vaak wat geld geleend, omdat ik mijn eigen financiën niet op orde had. Ik leefde niet naar mijn inkomen. Ik heb vooral mijn vader erg onder druk gezet en elke keer als ik dat deed ervaarde ik veel stress. Ik ben zelfs tegen hem uitgevallen, omdat hij me een keer niet wilde helpen.
Dit soort situaties hebben me erg vaak onrustig of bang gemaakt. Ik ging me steeds meer zorgen maken en ik gedroeg me ernaar. Ik was me hier vaak niet bewust van. Zoals 1,5 jaar lang in 2015 en 2016. Ik moest te vaak veranderen, omdat mijn werkgevers en woonsituatie dat van me verlangden, maar ik was moe van al het veranderen. Ik twijfelde aan alles.
Ik werd helemaal radeloos en zelfs dat had ik niet door. Ik schreef me in bij een klein uitzendbureau eind 2016 en ging schoonmaken, want anders had ik te weinig inkomen. Ik had helemaal niets meer aan mijn hbo-diploma Bedrijfskunde. Ik belandde in de put, omdat ik te gehaast op zoek was naar geld. Ik wilde te hard bewijzen dat ik het wel alleen kon.
Hoe minder ik me hier bewust van was, hoe meer last ik van mijn angsten kreeg. Ik werd steeds neerslachtiger en zelfs dat had ik niet door. Ik was alleen maar druk en ik had moeite om alles te regelen. Ik had erg veel stress en veel te veel stressoren. Deze herkennen en weten waarom ik ze beleef deed de rust in mijn hoofd en gevoel veel goed.
Mijn stress zijn eigenlijk meerdere stressoren
Ik woonde om de hoek bij mijn ouders, waar ik niet 100% mezelf durfde te zijn. Ik had elke maand opnieuw meer kosten dan inkomsten en te veel mensen verwachtten iets van me.
Mijn hele omgeving werkte me gevoelsmatig tegen. Al deze omstandigheden hebben me veel stress aangejaagd. Ik zag veel dreiging om me heen, maar ik wist niet dat dat iets over mezelf zei. Ik voelde me wanhopig en ik zei angstig een congres af met mijn zakenpartners, omdat ik er geen geld voor had.
Ik was teleurgesteld in mezelf en voelde me zeer schuldig ten opzichte van de mensen die het congres hadden georganiseerd.
Schrijf je vrij
Aan al deze nare ervaringen van voornamelijk de laatste 12 jaar is pas de laatste 2,5 jaar bewust geworden. Ik kan het nu pas accepteren, omdat ik alles van me af heb geschreven, omdat ik een doel voor ogen had: een goede balans tussen werk en leven voor autistische mensen.
Met al mijn schrijfacties begon ik mijn verleden te begrijpen. Ik begon mijn denkwijze en ervaringen te snappen. Ik hoef me niet meer te schamen of me machteloos te voelen. Hoe specifieker ik mijn ervaringen beschrijf, hoe sterker ik word. Al mijn overwonnen angsten en ervaringen maken me dankbaar en dat is de stemming die ik het liefste wil voelen.
Hoe vaker ik het aan mezelf, anderen of mijn Excel-dagboek vertel, hoe dankbaarder ik word voor alles wat ik wel heb. Ik waardeer mijn autisme. Deze maakt zelfs balans voor me. Ik zie steeds sneller oplossingen voor mijn angsten, stress en paniekerige gevoelens.
Veiligheid is essentieel
Hoe gemakkelijk ik het ook heb over stressoren, ik heb geen PTSS. Veel autistische mensen (die deze diagnose wel hebben) ervaren ook geen veilige omgeving. Ik had dat ook, terwijl ik super veilig opgegroeid ben. Ik had bijna alleen maar last van herbelevingen door (ernstige) pijnen uit mijn verleden.
Meerdere van die pijnlijke momenten heb ik beleefd met Matthew Verduyn Lunel. Hij is nu een psychomotorisch therapeut en geeft ook traumabehandelingen. Hij heeft mij leren luisteren naar mijn lichaam. Hij liet me voelen dat alle stressoren daarin liggen opgeslagen. Die hebben we samen aangepakt en daar wil hij andere autistische mensen ook bij helpen.
Matthew doet dat met Wolfpack en ik doe dat met Auti Building. Wie je ook bent, wat je ook doet, wij zullen jou altijd accepteren. Wil jij dat ook, dan kun je hier gratis kennismaken met mij en hier kun je wat lezen over Matthew.
Nu ik weet wat ik écht belangrijk vind kan ik pas echt fijn leven. Ik had gelukkig geen moeite te bepalen wie me kon helpen, wat ik interessant vond en hoe lang ik ergens mee bezig was. Dat is waar de meeste autistische mensen wel moeite mee hebben en daarom veel stress ervaren.
Een volgende stap was omgaan met mijn perfectionisme, die komt omdat ik vette faalangsten heb.