Het nut van sociale bloopers
Voordat ik deze blog ging maken heb ik mijn familie gevraagd naar mijn sociale bloopers. Door bloopers verloor ik altijd mijn zelfvertrouwen, maar nu denk ik ineens dat ik er te zwaar over denk. Mijn denkwijze zat me overduidelijk weer dwars.
Ik geloof wel in mijn eigen theorie van dingen achter me te laten. Zodra ik een onderwerp uitschrijf heb ik er minder moeite mee en gaat het automatisch beter in de toekomst. Ik leer ook nog mijn eigen patronen te herkennen, zoals op tijd komen, daten en relaties hebben.
Op tijd komen voelt als een grote druk op mijn schouders
Er kan zo veel misgaan als ik onderweg ben naar een afspraak, maar soms is het een bewuste keuze om te laat te komen. Gewoon om minder druk en stress te voelen en lief te zijn voor mezelf. Toch kan op tijd komen mij echt maken en breken.
Ik ben te laat te gekomen bij sollicitatiegesprekken, werkdagen, bij mijn geliefde, vrienden, familie en zelfs bij dates. Ik heb net zo veel stress gevoeld bij het op tijd komen voor sollicitatiegesprekken als bij familiaire afspraken. Nu vind ik dat erg gek.
Ik had laatst de auto van mijn zusje geleend en ik zei dat ik die rond etenstijd terug zou brengen. Dat lukte aardig, maar ik was er pas om 19:00 uur. Rond die tijd zou zij naar haar tennisles moeten gaan, maar we moesten ook nog tanken. In de tussentijd was ik erg nerveus, terwijl zij er geen punt van maakte en ze uiteindelijk te laat kwam.
Ik heb zelfs minder stress gevoeld bij het te laat komen bij sollicitatiegesprekken. Ik relativeerde in die tijd alle stress gewoon weg. Dat hoef ik nu niet meer, want ik weet hoe lang ik over de dingen doe. Ik kan precies inschatten hoe laat ik ergens zou kunnen zijn.
Dat wat ik standaard doe, daar weet ik van hoe lang het duurt. Zo duren onder andere mijn ontbijt maximaal 15 minuten en mijn oefeningen ook. Mijn persoonlijke verzorging duurt 30 minuten. Mijn lunch en avondeten duren 45 minuten. Als ik dan ook nog rekening houd met de opstarttijd van de online afspraak of de reistijd, dan is er vrijwel niets aan de hand.
Helaas zijn er ook uitzonderingsgevallen, want bij sollicitatiegesprekken moest ik ook nog weleens zoeken naar het adres. Zelfs met Google-navigatie erbij. Dus nu plan ik gewoon 33% extra tijd als voorbereiding, want dan kan ik rustiger aandoen.
Bijvoorbeeld als ik moet lunchen, mijn persoonlijke verzorging nog moet doen en een kwartier reistijd heb. Dan ben ik 1,5 uur bezig en 33% extra tijd betekent dus in totaal 2 uur voorbereiden.
Laatst paste ik dat trucje toe bij een vriend die spontaan vroeg of ik langs wilde komen. Ik nam helaas geen 33% extra tijd en ik kwam te laat. Nu wil ik minder druk op mijn schouders voelen bij de opsomming die ik eerst gaf: sollicitatiegesprekken, werkdagen, geliefde, vrienden, familie en dates.
De eerste wil ik altijd op tijd komen. Hoe later het in het rijtje voorkomt hoe minder stress ik mezelf wil aanjagen. Zelfs bij (eerste) dates. Ik wil checken hoe ze reageert op mijn niet perfecte gedrag.
Daten om te weten wat ik kan doen
Als iemand (heftig) emotioneel reageert, dan wil ik al geen relatie meer aangaan. Het lijkt minder sociaal, maar ik weet wel wat ik kan doen en laten. Zo kom ik ineens een stuk minder braaf over en ontstaat er gelijk wat meer spanning, die ik nodig heb in een relatie.
Zo ging ik een keer een drankje doen in de kantine van mijn werkgever met een collega. Zij is ruim 10 jaar jonger dan ik ben en dat ging niet goed. Zij vond één van mijn uitingen niet prettig. Ik uitte een gewoonte die haaks op haar gedrag stond. Wat mij betreft is dit een essentieel onderdeel van communicatie: het uitwisselen van gewoontes.
Ik zal vast nog wel meer niet handig hebben aangepakt in haar ogen, maar een eerste echte date is er nooit van gekomen. Nu geef ik bewuste spiegels: hoe reageert iemand als ik anders over een situatie denk?
Zo regel ik ook mijn professionele relaties. Goed reagerende mensen vragen waarom en hoe ik me gedraag. Ze tonen interesse en als ik er genoeg bij stilsta, dan vraag ik hetzelfde aan mijn gesprekspartner.
Professionele relaties
Tijdens mijn enige jaarcontract bij een werkgever ooit voelde ik alle vrijheid om me te gedragen zoals ik wilde. Ik deed dagelijks wat werk thuis, voordat ik naar kantoor ging. Ik hoefde niet stipt om 8:30 uur aanwezig te zijn. Ik werd er lekker rustig van en ik kon steeds meer werk aan.
Bij één van mijn uitzendbanen hoefde ik zelfs pas om 10:00 uur te beginnen met werken. Het
was voordelig voor mijn werkgever en voor mij. Ik kon ’s ochtends lekker sporten en ik kon mijn werk beter doen, omdat ik meerdere ploegen aan het werk kon zien.
Wat die ploegen precies deden moest ik beschrijven als werk. We kregen een win-winsituatie, omdat ik wist wat ik wilde en nodig had. Anders heb ik veel te veel moeite met het onderhouden van mijn relaties. Er gaan dingen fout als we niet goed genoeg weten wat we beiden willen bereiken.
Mijn grootste bloopers
Als ik een paar uur onder de mensen ben ervaar ik veel stress. Toen ik nog niet goed wist hoe lang ik dat kan doen gingen er nogal wat dingen fout.
Eén keer heb ik zelfs een vriend de liefde verklaard met andere vrienden erbij, maar dat was totaal niet de bedoeling. Ik wilde hem alleen maar bedanken. Nu houd ik mijn bedankjes kort en krachtig en zeg ik gewoon “dank je wel”.
Deze vriend woont nu samen met een vrouw en dat is eigenlijk een wonder. Ik heb namelijk zijn eerste kus met haar proberen te voorkomen, maar een andere vriend voorkwam dat! Ik zag totaal niet wat er aan de hand was. Ik wist niets over hun beleving en wat ze beiden wilden.
Ik had ooit mijn vriendin meegenomen naar een autismetraining. Ik bracht haar thuis, omdat ze er vijf minuten vandaan woonde. Onderweg naar haar had ik totaal niet door dat ik zwaar overprikkeld was. Ik kon bijna niets verwerken van wat ze allemaal zei. Ik schreeuwde tegen haar dat ze moest stoppen met praten, want ik kon me amper op de weg concentreren.
Conclusie
Nu ik deze dingen heb uitgetypt kan ik pas de conclusie trekken hoe slecht ik met stress om kan gaan. Ik relativeerde het te extreem weg en ik heb mijn grootste fouten gemaakt omdat ik te gestrest was. Totaal niet weten wat er in anderen omging was mijn tweede grote fout, zowel bij vrienden, als dates en geliefden.
Door mijn onderzoek weet ik dat dat bij mijn persoonlijkheid hoort. Ik mis echt te veel empathisch vermogen. Het grootste deel van de autistische mensen heeft dit gelukkig niet.
Uit mijn onderzoek is ook gekomen dat de meeste autistische mensen onrealistisch bang zijn. Die onrealistische angsten voel ik nu het meeste. Ik wil continu weten waarom ik me voel zoals ik me voel, zodat ik ruimte krijg om het te vervangen met een goede gewoonte.