Drie helpende autisme angsten
Voor het goed presteren op mijn werk, bij mijn vrienden en familie hoefde ik maar drie autistische angsten te herkennen en toen werd de rest ook minder erg: spreekangst, faalangst en sociale angst.
Nu ik in een burn-out zit voel ik deze drie angsten als een malle door mijn lijf gieren. Ik kreeg buikpijn of soms zelfs steken in mijn buik, omdat ik een gebrek aan zelfvertrouwen had. Ik had ook veel jeuk over mijn lichaam, want ik werd er dodelijk onzeker van.
Hoe meer ik deze lichamelijke sensaties durf te doorvoelen, hoe meer ik besef dat mijn alles verlammende angsten irreëel zijn. Ik hoef alleen maar de gevoelens echt te doorvoelen en dan maakt mijn autistische intuïtie vanzelf een plannetje. Deze plannen kloppen bij mij altijd, want ik leer er altijd iets van, als ik het uitvoer.
Ik heb het grote voordeel dat ik al een lange termijn planning heb. Daarom weet ik waarom ik deze gevoelens kan doorvoelen, om ze in een nieuw perspectief te zetten. In veel gevallen hoef ik alleen maar een klein detail te gaan beseffen.
Ik ben bang dat ik niet sociaal genoeg ben en ik was al helemaal bang om mijn mening te geven. Juist dat laatste brengt me in balans. Deze spreekangst werd een faalangst in sociale situaties, omdat ik me niet veilig genoeg voel in mijn eigen lichaam.
Mijn lichaam is namelijk de basis van mijn autistische intuïtie, die alles gemakkelijk of moeilijk maakt. Voorlopig moet ik mezelf uitspreken, want anders blijft mijn zeer angstige gevoel mijn lichaam platleggen.
Alle angsten zijn verbonden
Nu ik in een burn-out zit besef ik dat deze angsten aan elkaar verbonden zijn. Ik ben zeer faalangstig voor alles, vooral in sociale interactie en om me daarin uit te spreken.
De angsten die ik nu voel zijn vrij irreëel, want ze zijn een overblijfsel van mijn verleden. Hoe meer ik deze mening uitspreek, hoe minder last ik heb van mijn sociale angst. Het geeft me vaak ook een nieuw inzicht, waardoor ik minder last heb van mijn faalangst.
Al deze angsten voel ik door mijn burn-out als een overspannen gevoel, omdat die zijn opgeslagen in mijn hersenen/amygdala en in mijn lichaam.
Mijn hele lichaam zit te rillen, nu ik deze blog maak. Mijn verleden spreekt nog te veel.
Op de basisschool moest ik een keer een spreekbeurt houden. Ik kon echter alleen maar huilen voor de klas, omdat er niets in me opkwam. Ik had daarna veel minder last van faalangst, omdat ik beter naar mijn intuïtie ging luisteren. Ik nam kleine stapjes, naar dat wat ik wilde bereiken.
Eén zo’n kleine stap was dat ik een gekke uiting deed in een optreden, met wat klasgenoten, tijdens muziekles. Ik voelde mijn sociale angst daarna minder, want ik mocht mezelf zijn.
Mezelf zijn was echter heel erg mezelf zijn, want ik was vooral aan het luisteren naar mensen. Ik sprak me zelden uit en al helemaal niet over datgene wat ik interessant vond, want het was vrij onrealistisch wat ik dacht.
Onrealistische denkbeelden voelen voor mij realistisch
Ik zat op het mbo economisch en administratief onderwijs te volgen en ik volgde dagelijks het financieel en economisch nieuws. Ik kreeg dus theorie te leren over datgene ik observeerde in de praktijk. Na een tijd had ik een plaatje van de wereldeconomie in mijn hoofd opgeslagen.
Nu besef ik dat dit mijn kracht is, vanuit mijn kerneigenschappen: genoeg theorie en praktijk maakt een totaaloverzicht. Ik sprak hier nooit over, want ik wist wel dat dit niet logisch was. Door het niet uit te spreken wees ik mezelf af.
Ik sprak mijn belangrijkste denkbeelden niet uit, dus ik kon niet falen, maar mijn sociale kringen kenden mij totaal niet. Ze gingen steeds meer oordelen over datgene wat ik liet zien. Ik voelde een te grote sociale druk vanuit mezelf, omdat ik mijn kern niet liet zien en ik kon me niet meer op een logische manier ontwikkelen. Nu gelukkig weer wel.
Kijk naar jouw persoonlijke feiten
Ik belandde in 2015 in mijn eerste burn-out. Mijn collega’s, vrienden en familie begrepen niets van mij, omdat ik mezelf niet begreep. Ik sprak te weinig woorden uit die iets zeiden over mezelf, op dat moment.
Ik zat 1,5 jaar lang in een burn-out, omdat ik veel te weinig wist over mezelf. Mijn autistische intuïtie heeft me beschermd dat dit nog een keer zou gebeuren.
Ik zit nu in 2023 wederom in een burn-out, omdat ik alles van mezelf heb vastgelegd. Ik heb mijn totaal onlogische denkwijze in een logisch kader gezet. Ik hoef nu alleen nog maar de details vast te leggen en dan kan ik prima functioneren.
Het is wederom op basis van theorie, die ik in de praktijk heb ervaren en nu niet meer bang ben om me hierover uit te spreken. Hier ervaar ik balans door.
Ik begrijp mezelf, waardoor ik mezelf kan uitleggen aan andere mensen. Ik kan nu lekker dicht bij mezelf blijven en kleine logische stappen zetten, in de praktijk. Dat is wat ik veel te weinig heb gedaan, waardoor ik twee keer een burn-out nodig had.
Zoals ik al zei duurde de eerste 1,5 jaar. De tweede is nu 4 weken oud en ik heb het ultieme kader van overprikkeling bij autisme vastgelegd. Nu kan ik daar veel beter mee overweg en daardoor heb ik een kader, waardoor mijn angsten me weinig belemmeren.
Coaching is mijn wondermiddel
Ik heb mezelf gevonden, omdat ik een aantal coaches heb gehad.
De coach die mijn angsten het meeste heeft getransformeerd is Karlijn Bruns. De coach die mij de meeste intuïtieve kennis heeft gegeven was Meara Luz, waardoor ik veel minder faalangst ervaar.
De coach die mijn intuïtie het meest heeft doen ontplooien is Els van de Schoot. Haar online module over plannen bracht me ver buiten mezelf, maar ik gebruik die nu wel in mijn ultieme plan, om overprikkeling effectief te gebruiken.
De coach die mij het meeste naar het ‘hier en nu’ heeft gehaald is Inge Smeets. Zij heeft me geholpen me naar mijn lichaam te halen en dat is mijn grootste geschenk. Ik kan nu nog veel vaker kleine stapjes zetten, richting mijn kleine en grote doelen.
Doe eens wat je écht wilt
Nu heb ik een burn-out en mijn intuïtie staat wagenwijd open. Ik vind het heerlijk. Ik heb een heerlijk lichaamsgevoel, het grootste deel van de tijd. Dit is wat ik nog veel vaker wil voelen. Dan voel ik mijn lichaam het meeste en daardoor kan mijn hoofd steeds meer logische stappen bedenken. Deze leg ik vast, om uit mijn burn-out te komen.
Ik wil niet te veel voor sporten en ik wil plezier hebben, met een fijn lichaamsgevoel. Dus ik ga naar ecstatic dance feesten. Hier draaien ze muziek op een andere frequentie dan normaal. Daardoor voel ik veel meer gevoelens, voel ik mijn lichaam veel meer en die wijst me de weg op de dansvloer.
De laatste keer had ik zowaar een klik met een vrouw, die dat ook met mij had. Dat was ik totaal niet gewend. Ik ben echter wel heel benieuwd wat mijn ontspannen lichaam me laat denken, als ik haar de volgende keer weer zie.
Ik besef dat mijn emoties en gevoelens mij hebben beschermd tegen mijn angsten. Ik was er gewoon nog niet klaar voor om ze echt te doorvoelen. Nu voel ik me steeds sneller klaar voor een volgende logische stap en dat voelt heerlijk.