Zakelijk is saai, maar werkt wel
Autistische mensen zijn onder andere verbonden met alles en iedereen. Hierdoor voelen zij ook gevoelens en emoties van andere mensen, daarom kan ik niet heel vaak onder de mensen zijn. Ik had moeite om deze prikkels te verwerken. Hoe sneller ik zakelijk naar een situatie kijk die ik beleefd heb, hoe sneller ik die prikkels verwerk.
Voor zover ik me kan herinneren begon dit al toen ik vier jaar oud was. Op mijn vierde, vijfde en zesde zat ik namelijk op drie scholen. Ik kan me niet herinneren dat ik deze noodgedwongen veranderingen vervelend vond. Ik onderging het gewoon.
Vage intuïtieve besluiten mogen ook
De laatste (en langstdurende) basisschool waar ik op zat was een special onderwijs school voor moeilijk lerende kinderen. Na groep acht was ik de eerste in jaren tijd die naar regulier middelbaar onderwijs ging. Ik keek hier neutraal naar en ik besloot “ik ga het beter doen”. Het was mijn eerste zakelijke besluit toen ik 13 jaar oud was.
Ik vind het een vaag en abstract besluit, maar tot op de dag van vandaag ben ik er trots op. Mijn hoofdzaken waren immers ook niet erg concreet. Ik wist niet wat ik bedoelde met ‘beter’, maar ik bleef het besluit denken tot ik 32 jaar oud was. Daarna had ik altijd het heft in eigen handen. Zo kon ik besluiten van anderen accepteren en ervan leren.
Als 15-jarige ging ik van het vbo naar de mavo. Een sprong die nu te vergelijken is met vmbo-b naar vmbo-t. Ik vond het niet leuk genoeg op het vbo en het leren op de mavo deed me goed. Ik hoefde minder praktisch te doen en ik kreeg meer theorie te verwerken. Achteraf gezien een goed besluit, want theorie verwerken heeft mijn leven veel beter gemaakt.
Ik probeer zoveel mogelijk te theoretiseren en er patronen in te zien, die voor mezelf en anderen gelden. Eerst wist ik niet dat wat ik herkende ook iets over mij zei. De dingen die ik denk analyseer ik nu dagelijks met mijn Excel-dagboek. Daarin analyseer ik mijn gedrag en waarom ik doe wat ik doe. Zo confronteer ik mezelf en word ik intrinsiek gemotiveerd om te blijven veranderen.
Studeren, dingen doen en die analyseren doet wonderen
Op het mbo kon ik zo goed zakelijk naar de dingen kijken dat ik vrolijk werd door me te vergelijken met anderen. Ik was de op drie na best afgestudeerde van mijn klas van 18 man. Er zaten zelfs voormalige havisten en vwo’ers bij mij in de klas, die minder goede prestaties hadden neergezet. Nu besef ik dat deze resultaten komen door mijn intrinsieke motivatie.
In die tijd kreeg ik voor het eerst wat vrienden die ik al op de mavo had leren kennen, maar met wie ik weinig omging. We gingen steeds vaker chillen en feesten. Ik durfde me te laten zien, ik had mijn eerste straalangst overwonnen. Ik begon aan mijn eerste langdurige hobby: bowlen. Een hobby waar ik me echt thuis bij voelde.
Na 1,5 jaar jeugdbowlen moest ik naar de 18+ senioren, maar alle andere jeugdbowlers konden nog gemakkelijk een jaar jeugdlid blijven. Ik bleef er (half) zakelijk naar kijken en ik kreeg wat ik nodig had: een team dat bestond uit voormalige jeugdleden.
Een echt zakelijke instelling zou zijn geweest om zelf jeugdleden te vragen of we een team zouden willen vormen, maar die gedachte is zelfs nooit in me opgekomen. Ik denk dat ik te bang was om het zelf te beginnen. Dit is nog vaak zo gegaan. Ik had altijd hulp van mijn omgeving nodig. Ik voelde me niet goed genoeg om het zelf te doen.
Inmiddels zat ik ook op de Hogeschool van Arnhem en Nijmegen (HAN). Ik zat op de zakelijk ingestelde Faculteit Economie en Management. Mijn studie heette Management, Economie en Recht en die heet tegenwoordig Bedrijfskunde. In mijn tijd was dit een kleine studie met ongeveer 200 studenten. Tegenwoordig zijn het er vijf keer zoveel.
Een studie waarbij ik bedrijven leerde analyseren en te verbeteren. Nu vind ik het een mooie opstap om hetzelfde bij mezelf te doen.
Door al het projectwerk werd ik ontzettend onzeker en faalangstig. Tijdens het eerste project dat ik deed was ik de enige in mijn groep die het serieus nam. Mijn faalangst wat te groot. Ik bereidde de opdrachten voor, met de groep verbeterden we mijn uitwerking en dat leverden we in als definitieve groepsopdracht. Achteraf voelde ik me echt genaaid.
Het tweede project triggerde mijn faalangst wederom, want ik moest praktischer doen dan ooit. Ik was het niet gewend en mijn sociale angst en slechte sociale vaardigheden hielpen me nog verder de put in. Ik deed helemaal niets en ik werd uit de groep gezet.
Inmiddels zat ik in de hoofdfase, zonder mijn propedeuse te hebben gehaald. Ik ging van Nijmegen naar Arnhem. Daar werd een sociale en assertiviteitstraining gegeven. Daar kwam ik per toeval achter, omdat ik dodelijk zenuwachtig was toen ik een presentatie moest geven voor de klas.
Het leek mijn docent verstandig om mee te doen met die sociale en assertiviteitstraining. Ik deed mee en ik durfde veel meer presentaties te geven voor de klas.
Vriendschappen helpen me te leven
Ik bleef echter wel een buitenbeentje, samen met Jeroen. Wij gingen samen met anderen de projecten doen, die zij ook niet hadden gehaald. Je zou zeggen dat dat gedoemd is te mislukken, maar we waren anders dan anderen en dat smeedde een band. We haalden al onze projecten. Soms zelfs door mijn verbeterde sociale vaardigheden en mijn netwerk.
Door al deze zakelijke groei kreeg ik steeds beter contact met mijn bowlingvrienden. Eén ervan was Michael en hij had verkering met Samantha. Een jarenlange vriendschap ontstond en ik voelde me thuis bij haar familie. Ik overwon wederom mijn sociale angst, want ik ging erg vaak spontaan langs en ze weigerden me nooit.
Dit begon allemaal omdat ik zelf een kerstkaartje kwam afgeven bij Samantha thuis. Ik kreeg zelfs een band met haar moeder Sandra. In de loop van de jaren was ik soms zelfs de eerste (buiten de familie) die haar geheimen mocht weten. We konden tot diep in de nacht samen een biertje drinken en ik begon Sandra als mijn tweede moeder te zien.
Netwerken tegen al mijn angsten in
Voor de rest was mijn netwerk vooral bij de Nijmeegse Bowling Vereniging. Het leverde me twee
opdrachtgevers voor studieprojecten op en zelfs mijn meeloopstage. Ik bleef gewoon hangen na het bowlen, om te praten met mensen die ik interessant vond.
Ik leerde steeds beter kiezen wie me kon helpen bij wat ik ging/moest doen. Ik worstelde minder met mijn eigen onzekere en beperkende gedachten. Ik kon steeds beter leven, want ik kon kiezen tussen meerdere interessante mensen met wie ik om wilde gaan. Het waren altijd gelijkgestemde gevoelsmensen.
Ik was voor het eerst blij met mijn leven, want ik had keuzevrijheid, omdat ik ruimte had in mijn planning. Ik kon doen wat ik wilde en daarin afwisselen. Ik werd niet meer angstvallig bang van tegenslagen. Ik leerde er altijd iets van en dat gaat tegenwoordig nog veel sneller met mijn Excel-dagboek. Meestal word ik er ook gewoon blij van.
Alle tentamens, projecten en zelfs mijn afstuderen op de HAN maakten me onzeker, omdat ik ze vaak over moest doen, maar daarna werd ik ook zelfverzekerder. Nu kan ik fantastisch intuïtief kiezen, gewoon omdat ik volledig besef dat ik me alleen maar tegen laat houden door angst.
Misschien durf jij die wel te overwinnen met andere psychisch kwetsbaren via Ixta Noa of www.durfjijmetmij.nl voor een vriendschap of zelfs een liefdesrelatie. Een gratis kennismaking met mij mag natuurlijk ook.
De mensen die ik hier genoemd heb zijn allemaal intuïtieve gevoelsmensen. Veel andere mensen met wie ik omga zijn dat ook, want ik besef nu dat mijn intuïtie gevoelens nodig had om te leren kennen. Nu heb ik gevoelens, stemmingen en gedragingen in een schematisch perspectief gezet en kan ik veel fijner leven.